- Kategoria:
Trochę historii
Chorwacki Crljenak to ojciec zarówno Zinfandela, jak i włoskiego Primitivo z Apulli. Szczep prawdopodobnie z Chorwacji trafił do USA i dopiero potem do Włoch. Na nowym kontynencie pojawił się w 1820 roku, a 30 lat później odkryto, że najlepiej owocuje w Kalifornii. Tu także zaczęto produkować z jego gron wino. Wcześniej bowiem była to winorośl deserowa, która rosnąc w szklarniach dawała owoce, które po prostu zjadano. Nazwa szczepu pojawiła się po raz pierwszy w Bostonie, gdzie zajęto się produkcją „Zinfendala” w 1832 roku.
Najstarsze winnice Zina znajdują się w Sierra Foothills, Napa i Sonomie. Zinfandel największą karierę zrobił w czasie gorączki złota, kiedy to część poszukiwaczy cennego kruszcu przerzuciła się na pewniejszy interes. Był to najlepszy szczep, jaki mogli uprawiać, ponieważ Zin nie potrzebuje umocnień, co w latach, kiedy brakowało zarówno drewna, jak i drutu, było bardzo istotne. Do dziś nie używa się konstrukcji utrzymujących winorośl. Tak jak niegdyś, także i teraz Zinfandela ścina się mniej więcej do pasa, ponieważ ten szczep może być skracany na dowolnej wysokości. W latach 50. XIX wieku spożycie, a więc i zapotrzebowanie na wino było bardzo duże, a Zin jest szczepem wyjątkowo wydajnym. Może on owocować nawet dwa razy w roku.
Landrynkowy smak Ameryki
Charakterystyczną cechą Zinfandela jest to, że jego owoce dojrzewają nierównomiernie. Na jednej kiści znajdują się zupełnie niedojrzałe grona, jak i takie, które zdążyły już dawno dojrzeć. Z jednej strony jest to problematyczne, ponieważ nie do końca wiadomo, kiedy winogrona mogą być już zerwane. Z drugiej natomiast, doświadczeni winiarze potrafią zrobić to w takim momencie, że powstałe wino ma idealny poziom kwasowości. Zin jest szczepem, z którego produkuje się wino czerwone, białe i wzmacniane, jak porto. Najpopularniejszy różowy napitek nosi nazwę White Zinfandel i charakteryzuje się wyjątkowym, lekkim i orzeźwiającym smakiem. W czasie jego produkcji pomija się proces maceracji. To wino jest wyjątkowo aromatyczne – umiarkowanie taniczne, ma wyraźne nuty owocowe.
Maliny, jeżyny, borówki, śliwki, wiśnie, przyprawy i zioła, nuty dzikiej róży, lukrecji, goździków, cynamonu i pieprzu to główne aromaty wyczuwalne w Zinfanderze. Tak smakuje wino młode – od trzech do pięciu lat po zbiorach. Wówczas jest najsmaczniejsze i pachnie landrynkami i gumą do żucia. W starszych winach wyczuwalna jest wanilia, kokos, dąb, dym, tosty, cygara, a nawet ziemia, skóra i asfalt. Zinfandel świetnie komponuje się z typowymi daniami kuchni amerykańskiej – grillowanymi stekami, burgerami i żeberkami z rusztu. Uzupełnia także smak mięs z owocami oraz pieczonym camembertem z żurawiną. Podkreśla także smak innych serów. Nie powinno się go jednak łączyć z lekkimi daniami z drobiem i rybami, ponieważ w takim zestawie za bardzo dominuje
