- Kategoria:
Szczep występuje także pod innymi nazwami – Spanna, Picutener i Chiavennasca, jednak najpopularniejsza to Nebbiolo. Zapis o tej winorośli pojawił się już w 1268 roku. Najczęściej produkuje się je jako wino jednoodmianowe. Rzadziej miesza się z Cabernetem lub Barberą.
Historia nazwy szczepu ma trzy wersje. Najmniej ciekawa to ta, że pochodzi ona od słowa „nobile” oznaczającego po włosku szlachetność. Nieco bardziej magiczna sugeruje, że Nebbiolo wzięło swoją nazwę raczej od „nebbia”, czyli „mgła”. Charakterystyczną cechą Piemontu jest bowiem występowanie mgieł w czasie porannego winobrania. Inna teza sugeruje, że podczas zrywania, owoce winorośli są jakby pokryte mgłą. Jednak najbardziej romantyczną historią jest opowieść o pewnym mnichu, który zajmował się niewielką winnicą na własny użytek. Spędzał w niej całe dnie, aż pewnego razu, cała jego parcela pokryła się gęstą jak mleko mgłą. Biedny mnich przestraszył się, że to kara boża na niego spadła i postanowił zajmować się już tylko modlitwą. Mgła wisiała nad jego winnicą aż do pory winobrania. Któregoś dnia, nagle zniknęła i mnichowi ujawniły się piękne, duże, błyszczące w słońcu prawie czarne grona gotowe do zerwania.
Nebbiolo faktycznie, lubi powietrze wilgotne i chłód, ale jednocześnie musi mieć nasłonecznione miejsce. Kilka dni złej pogody może zniszczyć całe uprawy, bowiem wino wyjdzie wówczas za kwaśne i płaskie w smaku. To pokazuje jak trudny w utrzymaniu jest Nebbiolo. Zmienny i kapryśny szczep jest bardzo wrażliwy na glebę - preferuje ziemie wapienne. Jego wydajność może zmieniać się z sezonu na sezon.
To, co dla Nebbiolo charakterystyczne to różnice w smaku otrzymanego wina nie tylko pochodzącego z innych regionów geograficznych, ale nawet z sąsiadujących ze sobą parceli. Winorośl kwitnie wcześnie, ale dojrzewa późno, nawet w połowie listopada. Grona są ochraniane cienką, ale wytrzymałą skórką, która nie przepuszcza ani pleśni, ani szkodników.
Nie tylko uprawa jest trudna. Sam proces winifikacji również może przysporzyć wielu problemów. Obecnie stosuje się dwie metody produkcji. Metoda tradycyjna polega na długiej fermentacji owoców w niskiej temperaturze. Wysoki poziom garbnika uzyskuje się dzięki starzeniu w beczkach z dębu, który jest na tyle stary, że utraciła już swoje charakterystyczne aromaty. Ten sposób wytwarzania Nebbiolo trwa zwykle minimum 10 lat. Druga metoda jest nowoczesna i traw ona zdecydowanie krócej. Winogrona przechodzą krótki proces fermentacji oraz starzeją się w małych beczkach z francuskiego dębu. Można je szybko pić i z pewnością będzie niezwykle garbnikowe, dębowe i owocowe.
Nebbiolo charakteryzuje się ciemną barwą i wysoką tanicznością. Ma dużo alkoholu i lubi starzenie. Jego bukiet może rozwijać się przez wiele lat. Główne aromaty to wiśnia, jeżyna, czekolada, rodzynki, zioła, anyż, lukrecja, tytoń, ziemia, truskawka, śliwka, róża, fiołki, smoła, trufle. Dębowe beczki dodają aromatów wanilii, dymu, skóry, cedru, cygar.
Wina te najlepiej komponują się z potrawami mięsnymi, łososiem, kurczakiem cacciatore, dojrzałymi, twardymi serami i truflami.
Niech o tym, jak wspaniałe jest Nebbiolo świadczy zachowanie turyńskiego biskupa z XV wieku, który czynsz za wynajem kościelnych posiadłości, kazał spłacać sobie właśnie owocami tych winorośli.
